Pierwsze etapy wdrożenia technologii wodorowych, jak zresztą wynika z raportu Transport kluczem do rozwoju technologii wodorowych w Polsce, dotyczyły głównie transportu miejskiego. dopiero na kolejnych etapach poruszało się kwestie związane z zastosowaniem w przemyśle, czy produkcji. Także przesył wodoru, czy jego magazynowanie, było rozpatrywane jako działania, na które przyjdzie dłużej poczekać, dopiero aż upowszechni się „podstawowe” zastosowanie wodoru. Wzrost znaczenia niezależności energetycznej, w tym możliwości wykorzystywania europejskich gazociągów, otworzył zupełnie nowe możliwości do zastosowań wodoru w dużo bliższej niż się wydawało perspektywie.
Energetyka oparta o prąd i wodór to wciąż perspektywa 20-30 lat, ale prace nad rozwiązaniami technicznymi już trwają i wkrótce możemy zobaczyć pierwsze prototypowe zastosowania. Wykorzystanie istniejących sieci, o których mówiło się kilka lat temu, jest kłopotliwe z dwóch powodów. Po pierwsze przesyłany gazociągiem wodór powoduje zwiększoną korozję, po drugie wodór, jako gaz o najmniejszych, występujących w przyrodzie cząsteczkach, bez trudu znajduje ujścia w zwykłych gazociągach. Rozwiązaniem może być modernizacja oraz uszczelnianie istniejących, lub budowa nowych, przystosowanych do wysyłki wodoru wodorociągów. Inny powód wiąże się z pierwszym – wysyłka wodoru przy obecnej infrastrukturze ogranicza się do 5-10 % wodoru. W przyszłości, dzięki nowym gazociągom, możliwe będzie wysyłanie znacznie bardziej stężonego gazu, aż do osiągnięcia wysyłki czystego gazu.
Kolejnym czynnikiem wpływającym na zwiększenie znaczenia możliwości wysyłania wodoru jest jego produkcja. Cel Polski na najbliższe 8 lat wynosi 10 mln. ton wodoru odnawialnego oraz drugie tyle sprowadzanego z zagranicy. By sprawnie dystrybuować wyprodukowany i kupiony wodór, potrzebne więc będzie zarówno wykorzystanie istniejących sieci przesyłowych, jak również budowa nowych, być może łączących lokalne miejsce produkcji z odbiorcami – podobnie jak obecnie działają elektrociepłownie miejskie.
jk